Koncepcje formy. Procesy twórcze laureatów konkursu Animatus

kurator wystawy: Robert Drobniuch

artyści

Paulina Araszkiewicz: Powłoki

Dominika Chochołowska-Bocian: Zmienność – ja

Filip Jaśkiewicz/Luna Lalun: Luna The Caring Machine

Katarzyna Leks: Druga skóra

Pamela Leończyk: Przedłużenie

Jakub Matys: Voxel Screen

Agata Orłowska: LUD

Łukasz Puczko: Mamut

Łukasz Skwara: Nierealna lalka

Małgorzata Tarasewicz-Wosik: Postlalka

Patrycja Terciak: Klisza Błona Ślad

Przemysław Żmiejko: Enter The Puppet – Golem 01

Interaktywna wystawa nowych form teatru lalek prezentuje prace laureatów czterech edycji międzynarodowego konkursu Animatus na koncepcję i realizację lalki, animowanego obiektu lub innej formy teatralnej. Konkurs został zainicjowany w 2018 roku przez Roberta Drobniucha, ówczesnego dyrektora Teatru Lalki i Aktora Kubuś w Kielcach, z myślą o twórczych poszukiwaniach scenografów, aktorów lalkarzy, artystów interdyscyplinarnych w odpowiedzi  na zmieniającą się rzeczywistość – postęp technologiczny, nowe oczekiwania widowni oraz nowe trendy w dziedzinie dramaturgii i sztuk plastycznych. Do współpracy, jako konsultantów i jurorów kolejnych edycji konkursu, zaproszono scenografkę Katarzynę Proniewską-Mazurek, teatrologa Marka Waszkiela, artystę interdyscyplinarnego Jakuba Wróblewskiego, lalkarzy Adama Walnego i Dawid Zuazolę oraz scenografa Piotra Tetlaka. Cztery odsłony Animatusa odbiły się szerokim echem w środowisku teatralnym w Polsce i za granicą, swoje koncepty zgłosiło łącznie około dwustu artystów. Dwunastu z nich zrealizowało swoje eksperymentalne projekty w pracowniach Teatru Kubuś oraz w pracowniach kieleckich partnerów projektu – Muzeum Zabawek i Zabawy oraz Instytutu Dizajnu. Dziś prezentujemy Państwu prace oraz fragmenty prac laureatów Animatusa jako podsumowanie czteroletnich poszukiwań, spotkań i wzajemnych inspiracji w obszarze sztuki lalkarskiej. Większość projektów jest nadal rozwijanych w pracy twórczej nagrodzonych artystów.

Inspiracją do pomysłów w zakresie nowych form animacji są rozważania teoretyków teatru. Profesor Halina Waszkiel, poszukując nowej definicji lalki, stworzyła nazwę, najpełniej określającą współczesne formy lalkowe: ANIMANT – to przedmiot absolutnie dowolny, materialny lub niematerialny (np. cień) poddany animacji przez artystę-animatora. (…) Animantem może być lalka człekopodobna, pacynka, jawajka, kukła, marionetka, lalka cieniowa, maska, dowolny przedmiot, kawałek materiału, nawet smuga światła, ale potraktowane jako postać sceniczna, partner dialogu, nośnik idei, przedmiot estetyczny budujący metaforę – coś, co aktor wprowadza na scenę i pokazuje widzom jako trzeci element spektaklu. Istotą teatru jest spotkanie aktora i widza. Istotą teatru lalek jest spotkanie trzech partnerów: aktora, widza i lalki. I nie ma znaczenia, czy aktor jest widoczny dla widza, czy ukryty np. za parawanem – on i tak zawsze jest. („Dramaturgia polskiego teatru lalek”, Warszawa 2013, s. 10)

Robert Drobniuch

partner wystawy: Teatr Lalki i Aktora Kubuś im. Stefana Karskiego w Kielcach

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.

foto: Bartek Warzecha