Łysek wraca na scenę

Po rocznej przerwie do repertuaru wraca Łysek z pokładu Idy Gustawa Morcinka w adaptacji Martyny Lechman i reżyserii Konrada Dworakowskiego. To jedna z najciekawszych inscenizacji Teatru Ateneum.

Polecamy ją wszystkim, którym do tej pory nie udało się jej zobaczyć lub ma ochotę obejrzeć ponownie, bo tytuł będzie na afiszu od 16 do 21 marca.

Warto przypomnieć, że widowisko zdobyło dwie Złote Maski (dla Teatru za spektakl dla młodych widzów oraz dla Michała Skiby za rolę tytułową), nagrodę dla reżysera w Konkursie Klasyka Żywa i nagrodę za spektakl na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Walizka.

Znalazło się też w rankingu miesięcznika „Teatr” jako najlepsze przedstawienie teatru lalkowego w opinii Tadeusza Kornasia:

„Chciałbym zwrócić uwagę na skromne przedstawienie z T. „Ateneum” w Katowicach: Łysek z pokładu Idy wg tekstu Gustawa Morcinka, w reż. Konrada Dworakowskiego. Realistyczny tekst zyskuje w inscenizacji zaskakujący oniryczny kontekst. Łysek jest koniem, ale też młodym górnikiem; w kopalni pojawia się – co oczywiste – święta Barbara, ale też Barbórka – swoisty dobry duszek pokładu Idy. Spektakl rozgrywany w żywym planie przeplatają oniryczne lalkowe sceny; między innymi z koniem, który chciałby latać. Zresztą sam Łysek żali się, czemu autor nie napisał opowiadania o nim jako o biegającym po preriach wolnym rumaku, tylko jako o ślepnącym koniu, ciągnącym wagony z węglem. A poza tym – w katowickim spektaklu święta Barbara brawurowo śpiewa negro spirituals… („Teatr” nr 7-8/2020)

Alicja Morawska-Rubczak pisała natomiast: „Warto wybrać się na ten mocny, rozbrzmiewający bluesem spektakl. Jest w tej produkcji piękno i szlachetność, podejście ze zrozumieniem do śląskiego dziedzictwa i szacunkiem dla wielowymiarowej problematyki górnictwa – z jej blaskami i bardzo współczesnymi cieniami. Brzmi jak nie dla dzieci? Ależ skąd! Reżyser dobrze poznał podwórkowe problemy śląskich kamienic i umie dyskutować z dzieciakami jak mało kto w polskim teatrze. Młodych widzów zachwyci nie tylko wzruszające ukazanie relacji człowieka i zwierzęcia, ale również magia teatru lalek, piękno użytych form (wspaniałe figury koni w scenografii Andrzeja Dworakowskiego) oraz kreacja i wieloznaczność tytułowego bohatera.” (Tygodnik Powszechny, 09.12.2019)

foto: Tomasz Zakrzewski