Zagubiony chłopiec

Intrygujące widowisko, w którym dziecięca wrażliwość zderza się ze światem popkultury – z grami, także wojennymi, toczącymi się w cyberprzestrzeni, z tajemnicą, magią i przemocą. Czy bohaterowi i Księżniczce Wojowniczce uda się wejść i wyjść cało ze źródła Wszystkich Gier?

Ta historia jest o tym, że zabijanie powoduje utratę serca. To też historia o tym, co się dzieje, gdy  w grze komputerowej, zimnej, w której są tylko cyfry, pojawia się człowiek. W dodatku jest to człowiek jeszcze nie zamieniony w klona, tylko czujący, pełen wrażliwości oraz dziecięcej ciekawości (…) Kiedy zaczyna zadawać pytania okazuje się, że gra może się zmieniać. 

(Paweł Passini, radio.opole.pl)

Odczytywać „Zagubionego chłopca” jako ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem gier komputerowych, uzależnienie od których WHO uznało już za formę zaburzenia psychicznego, byłoby wielkim uproszczeniem. Nie bagatelizując tego problemu, Passini wraz Pałygą, niczym prawdziwi gracze, „przechodzą” jeden za drugim każdy level psychiki osoby żyjącej w osaczeniu zdigitalizowanego świata (…). 

(Henryk Mazurkiewicz, teatralny.pl)

An intriguing spectacle where the child’s sensitivity collides with the world of pop culture – with games, including war ones, fought in cyberspace, with mystery, magic and violence. Will the hero and the Warrior Princess manage to step into the source of All Games and get out of it safely?

This is a story which says that killing results in the loss of heart. It also shows what happens when a human being appears in a cold, computer games with sheer numbers. What is more; a human being that hasn’t been turned into a clone yet; a person who is capable of feeling, full of sensitivity and childlike curiosity (…) When he begins to ask questions, it turns out that the game can change.

(Paweł Passini, radio.opole.pl)

Interpreting „The Lost Boy” as a warning against the danger of computer games, the addiction from which has already been recognized by the WHO as a form of mental disorder, would be a large simplification. Without playing this problem down, Passini together with Pałyga, like real players, subsequently „pass” each level of the psyche of a person who lives haunted by the digitized world (…).

(Henryk Mazurkiewicz, teatralny.pl)

foto: Grzegorz Gajos